en son tanıştığım bir kızın bu duygusu çok ağır basıyordu kendisinde ve artık gıcık olmaktan öte, nefret eder hale gelmiştim. bir kere bu tip insanlar, karşıdakinin duygularını görmezden gelirler. acı çekme konusunda üstlerine yoktur. lan kızın sorunlarını dinliyorum mesela, sonra da çözmeye çalışıyorum mesela tavsiye vererek, ama yok arkadaş. "ben zaten acılarla büyüdüm", "sen ne anlayacaksın ki benim sorunlarımı..." anlattığı şeyler de o kadar komiğime gidiyordu ki. sokakta yaşayan, evsiz bir insana anlatsa onları tokadı yerdi suratına "bunlara mı takıyosun kafayı salak kızım" diyerek. sonra birgün cevap vermemeye başladım buna. iyi de yaptım. sinirimi bozmaya başlamıştı artık. gerçi o bu olayı şöyle değerlendirmiştir: "acılarıma bir yenisi daha eklendi", "şuan da tam bir acıların kızıyım", "yazık ya bana..."

gerçekten sevmiyorum bu tür insanları. benden uzak olsunlar. ve konuyla alakalı hakan günday'ın bir sözü:

"ve en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun, dünyadan haberi olmayan bütün gerizekalılar gibi."