radikal feminizmin başlıca motiflerinden olan ataerkil sistem ironisi - sistemi bozmanın bir yolu olarak kahkaha atmak ya da kahkaha olmak - tarıman'ın şiirlerinde 'baba'nın otoritesinin yerle bir edilmesiyle gerçekleştirilir:

sayıyorum sayıyorum bitmiyor/ bir korku iki korku üç korku/ tırmanıyoruz baba adlı bir ağacı/ dallarını kırarak (tarıman, 2007. kar merdiveni)

tarıman'ın şiirindeki en yorucu şey anlatımının çok kültürlülük, çok mekanlılık, çok nesnellikle örülü olmasıdır. okurken dizelerde ve anlamlarda kaybolur insan; metinlerarasılık kullanılmamıştır ama her öğe şairin kendi yaşamına ait bir kuyudan çekip çıkarılmıştır, bu yüzden 'bilmek' değil 'anlamaya çalışmak' ile üstesinden gelinebilir bir hali vardır onun şiirlerinin. özellikle bu anlamda dişil yazına aittir zaten, kadınları onların anlayabileceği bir karmaşada anlatır, üçüncü bir varlığa izin vermez. kadın olmanın çoklu bir kimlik olmak zorundalığını da en iyi o anlatır; kadın, hem anne hem öğretmen olmak demektir onun için; hem bir şair hem de okuyucu olmak zorundadır; hem eş hem tutkulu bir aşıktır. tüm bu gereklilikler, bu çok bölünmüşlük şiirde kaosa yol açar ve anlamı zorlar.

tüm zorluğuna rağmen tarıman'ın şiirlerinden keyif almamak neredeyse imkansızdır.

''her gün merak ediyorum telaşla nasıl öleceğimi
her gün arıyorum kendimi elimde bir harita
yatağa yatıp kalkıyorum
yastığı sol kulağının üzerine koy
yastığı sol kulağımın üzerine koyuyorum
bir çimdik tuz dolmanın içine
her gün dişlerini fırçala saçlarını tara
ayaklarımı yıkıyor tırnaklarımı kesiyorum
ilk çağ uygarlıklarının en önemlisi sümerlilerdir
anlat
anlat
anlat
çene altı tüylerini al
herkes yapıyor sen de erotik çamaşır al
yapamayacaklarını yaz
yaz
yaz
umuma açık yerlerde kaç ben çıkıp peşim sıra çelişkileriyle gelir.'' (tarıman, 2008. ağır tören)