içimi yakan bir şekilde biten kitap. kitap bana çoğu duyguyu hissettirdi ama en önemlisi hüzündü. stephen king denince çoğu kişinin aklına korku yazarı gelir. okuyanlar bilir ki bu adam çoğu konuyu kusursuz bir şekilde yazabiliyor ve her türlü duyguyu had safhada işleyebiliyor. ancak blaze'i okurken emin oldum ki king sizi üzmek istiyorsa yüzeysel bir şekilde değil de kalbinize dokunarak üzebiliyor. büyücü ve cam küre'de roland'ın aşkıyla beni nasıl etkilediyse bu sefer de blaze'in masumluğuyla etkiledi
çoğu kişiden daha iri, uzun ve güçlü biri blaze. küçüklüğünde babası tarafından merdivenden itiliyor ve artık aklı eskisi gibi çalışmamaya başlıyor. daha yavaş düşünüyor, bazen düşünemiyor, unutuyor bazı şeyleri. elinde olmayan bu durum yüzünden de defalarca küçümseniyor, küfürler ediliyor.
kitap iki zaman diliminde geçiyor. birincisi blaze'in george adında biriyle yaptığı kaçırma planlarının olduğu zaman diğeri ise blaze'in ıslahevinde geçirdiği çocukluğu ve yetişkinliğe attığı adımlar.
george ve blaze bir çocuk kaçırıp fidye isteyecekler ama george'un ölümü blaze'in bu plan ile yalnız kalmasına neden oluyor. george ölmesine rağmen blaze hala onu kafasında hissediyor. aslında burada king bize söylemeden bir fantastik kısım oluşturmuş diye düşünüyorum. çünkü blaze'in aklı tam olarak çalışmıyor ve kafasında ki george'un sesi bazen akıllıca şeyler söyleyebiliyor. tabii tamamen içgüdü de olabilir, tam emin değilim.
benim kitapta en etkilendiğim kısımlar ıslahevinde geçen yerlerdi. aslında blaze'in ne kadar masum olduğunu, kimseyi incitmek istemediğini, tek isteğinin birazcık sevgi olduğunu anlıyorsunuz. ne yazık ki istediklerini elde edemiyor. blaze'in gelecekte işleyeceği suçların bütün sorumlusu ıslahevindekiler aslında. orada ki çocuklar gördükleri muameleler sonrasında normal bir insan olarak kalamaz zaten.
kitap king favorilerim arasına girdi. olayların bağlanışı, blaze'in güldüren diyalogları ve daha birçok şeyi ile mükemmeldi. koca yürekli blaze'i hiçbir zaman unutmayacağım.