en sevdiğim filmlerden biri. pekinpah hiç beklemediğimiz yerde hümanist bir ipucu keşfediyor. sonra o ipin ucunu çekiyor çekiyor çekiyor ve karşımızda filmin sonunda dağ gibi olmuş koca bir iplik yığını buluyoruz.

genelde pekinpah filmleri şiddetin ekrana yansıtılması meselesine ön ayak olmuş olmaları sebebiyle tarantino başlığı altında incelenir. halbuki pekinpah'ın sineması ile tarantino sineması arasında bir alaka yoktur (bence tabi). tarantino'nun hangi filminde bu filmdeki gibi insani bir hissedişe geniş yer verilmiştir? sadece jackie brown'dan bir kaç sahne geliyor aklıma. tarantino filmlerini eğlenceli kılan, kendi götlerini kurtarma amacıyla uyguladıkları şiddette sınır tanımayan karakterlerin türlü türlü çırpınışlarıdır. pekinpah ise şiddeti, karşıtı olan insani hissedişi belirginleştirmek için tezat olarak kullanır.

!---- spoiler ----!

benny'nin otel odasında alfredo garcia'nin kellesiyle baş başa kaldığı sahneler düzenli aralıklarla aklıma gelir. her seferinde içim cız eder. havanın sıcaklığı, kellenin kokuşmuşluğu, insanlık durumunun kokuşmuşluğu... bize bırakılan tek hareket alanının çıkarlarımızın peşinde bencilce koşmak olması. ve bunu sadece kokuşmuş bir kelle aracılığıyla yapmamıza müsaade etmeleri. kokuşmuş kelle gibi başımıza bela olmuş kokuşmuş hayattan tek bir kurtuluş vizyonumuzun bile olamaması...

!---- spoiler ----!

kanımca halen güncelliğini koruyan ve güncel kalmaya da devam edecek olan bir film.