kendine sunduğu seçenekleri birbirine fazlasıyla zıt olan bir kadının verdiği kararlar sonucunda daimi bir sıkıntı, burhan, tatsızlık içinde oluşunu anlattığını düşündüğüm vasat bir yapım.

birini seçsem ötekinde aklım kalırdan ziyade, tüm seçenekleri aynı anda arzu eden bir kadın damla. bu ruh hali onun iç huzura sahip olması engelliyor. ne "modern" new yorklu kocasından vazgeçmek istiyor, ne de çocukluğundan, gençliğinden gelen adamdan. vaziyet böyleyken etrafındakileri de kırıyor, yıpratıyor.

damla hep huzursuz, hep yorgun. ama film bu vaziyetin nedenlerine ulaşmamıza yardımcı olmuyor. damla hep kötü halde ama neden? film buna dair ipuçları vermeyince, damla'nın da "öyle" bir karakter olduğunu düşünmekten başka çare kalmıyor. bu da filme karşı bir tatminsizlik yaratıyor.

bazı sahneler komik derecesinden kötü, bazı sahneler ise eklenmiş olmak için eklenmiş gibi. örneğin 5 6 tane çocuğun akşam parkta beraber otururken her birinin sessizlik içinde akıllı telefonlarını kurcalaması fazlasıyla basit bir "teknoloji bağımlısı, iletişim özürlü çocuklar yetiştiriyoruz." eleştirisi olmuş. ayrıca, kesinlikle filmin geri kalanıyla uyumsuz, çelişkili. aynı çocuklar film boyunca, denizde, kumsalda, dağda, bayırda gülüyor oynuyorlar. bu gözümüze sokulan yaklaşık 10 saniyelik sahne dışında neredeyse hiç o akıllı telefonlarını ellerine almıyorlar.

oyunculuklar da film gibi vasat. damla sönmez nedenini anlayamadığımız o sıkıntılı hali pek güzel yansıtmış. ahmet rıfat şungar ise eh işte, üç maymun'daki oyunculuğu burada da görüyoruz diyemeyeceğimi.

gene de izlemeye değer diye düşünüyorum. trailer