inandık geleceğine, yaşadıksa

sen yoktun bir zaman var olan kötülerdi
azgın otlardı naçar toprağımda büyüyen
tutup ellerimden beni karanlıklara sürükleyen
en kirli güzelliklerinde yaşayan ölülerdi

ben doluydum, çaresizdim, ağlardim onlar gülerdi
sen yoktun, bir zaman var olan kötülerdi

yaşamak pis bir dumandı evlerde, odalarda
atılmış bir sigaraydı yorgun ciğerlerimiz
ne aydınlık sabahlarımız ne de akşam üzerlerimiz
nice zamanlar geçerdi o köhne masalarda

kimbilir hangi umutlardı unuttuğumuz kenarda
yaşamak pis bir dumandı evlerde, odalarda

öyle yalnızdık anlatılmaz, huzursuz, tesellisiz
durmadan aldatırdı bizi ilk aldanmışlığımız
o büyük gürültüde eriyip giderdi çığlığımız
günler geçerdi böylece umutsuz sevgisiz

güneşler doğardı ve batardı belli belirsiz
öyle yalnızdık anlatılmaz, huzursuz, tesellisiz