büyük iskender ile ona posta koyan sinoplu diogenes'in efsane karşılaşmasının öyküsüdür.

iskender var ya
hani şu büyük dedikleri
günlerden bir gün
dersler aldığı hocasına demiş ki
hocam
var mı senin de bir hocan
hocası da hocaymış hani
koskoca aristo
aristo demiş ki
iskender, var benim de hoca olarak gördüğüm,
sevip saydığım bir büyüğüm
lakin, anadolu'da yaşar
gidelim demiş iskender
yola koyulmuşlar
sinop a doğru
benim hocam demiş aristo
bir fıçının içinde yaşar
ismi diyojendir
bu dünyadan çekmiştir elini eteğini
paçavralar içindedir
bir su kabı vardı eskiden
lakin
bir gün çeşmeden su içen çocukları görünce
elleri ile içtiklerini görünce
bu kaba da ihtiyacım yok deyip onu da atmış
deniz kıyısında hiç bir şeyi olmadan yaşar diyojen
derken, sinop a varmışlar
kıyıya, kıyıya, kıyıya gitmişler
kıyıya, kıyıya, kıyıya doğru
atından inmiş iskender
bakmış fıçıyı görünce
parlayan zırhı
kocaman kırmızı pelerini
ardında aristo
ve yüzlerce atlı askeriyle beraber
yanaşmış fıçıya
bakmış içinde yaşlı, paçavralar içinde
yaşlı paçavralar içinde diyojen
sen, demiş iskender
sen, dile benden ne dilersen
dile benden ne dilersen
ben, dünyanın hakimi büyük iskender
diyojen, şöyle bir bakmış
kafasını, kaldırmış
iskenderi süzmüş
süzmüş, süzmüş, süzmüş, süzmüş, süzmüş
demiş ki
gölge etme
başka ihsan istemem