!---- alıntı ----!

eski güney afrika’daki apartheid-karşıtı gösterilerden biri sırasında, beyaz polislerden oluşan bir birlik siyah göstericileri dağıtır ve korkuturken, bir polis, elinde bir lastik cop, siyah bir kadını kovalıyormuş. beklenmedik bir biçimde, kadının ayakkabılarından biri ayağından çıkmış; polis iyi terbiyesine otomatik olarak boyun eğip ayakkabıyı yerden almış ve kadına vermiş, o anda, birbirlerine bakmışlar ve ikisi de durumlarının anlamsızlığının farkına varmışlar - böyle bir kibarlık jestinden sonra, yani kadına, kayıp ayakkabısını verip tekrar giymesini bekledikten sonra, polisin kadının peşinden koşmayı sürdürüp ona copla vurması imkansızdı, o da kadına kibarca baş selamı verdikten sonra dönüp gitmiş... bu kıssanın hissesi, polisin birdenbire içindeki iyiliği keşfetmiş olması değildir, yani burada doğal iyiliğin ırkçı ideolojik eğitimi yenmesinin bir örneğiyle karşı karşıya değiliz tam tersine, polis, çok büyük ihtimalle, -psikolojik tavrı bakımından- standart bir ırkçıydı. burada zafer kazanan, sadece aldığı yüzeysel kibarlık terbiyesiydi. polis ayakkabıyı vermek için elini uzattığında, bu jest bir fiziksel temas anından öte bir şeydi. beyaz polis ve siyah kadın aralarında dolaysız hiçbir iletişim kurmanın mümkün olmadığı iki farklı sosyo-simgesel evrende yaşıyorlardı: her ikisi için de, iki evreni birbirinden ayıran barikat bir an için kaldırılmış ve sanki bir başka evrenden, bir hayaletler evreninden bir el sıradan gerçekliğe uzanmıştı.

!---- alıntı ----!