-
- izledim
- izlemek istiyorum
-
youreads puanı (7.00)
bélier ailesinin 16 yaşındaki paula hariç tüm fertleri işitme engellidir. paula ailenin tüm gündelik işleriyle, en başta çiftlikteki işleriyle tek başına ilgilenmektedir. bir gün müziğe karşı doğuştan bir yeteneği olduğunu keşfeden müzik öğretmenin ısrarlarıyla, radio france'ın düzenlediği yarışmaya karar verir. bu karar ailesinden bağımsız yeni bir hayat tarzına sahip olması ve yetişkinliğe doğru kaçınılmaz bir adım atması anlamına gelmektedir. (kaynak: sinemalar.com)
-
duygu yüklü güzel bir film. bir yandan güzel muzikler dinlerken diğer yandan sağır-dilsiz bir ailenin içine girmiş oluyorsunuz. öykü tadında bir eser, oyunculuklar çok iyi.
vakit ayırmaya kesinlikle değer. -
çok sıcak, çok doğal bir film. ağlayacağım belliydi de sonunda ağlarım herhalde diye düşünürken babasının kızın şarkı söylemesini hissetmek için şarkı boyunca elini boynunda tuttuğu sahnede zamanlamam şaştı. -
!---- spoiler ----!
travma psikolojisinde sağ kalanın travması adı verilen kavrama çok iyi bir örnek oluşturan filmdir. bu ülkede yaşayan herkesin hayatının bir yerinden hatırlayabileceği bu kadar beter bir dünyada niye onlar zarar görürken ben iyiyim'in yarattığı suçluluk duygusu filmin ana eksenini oluşturuyor. başta fark etmeden çocuklarına bu duyguyu yüklemiş olan aile de kendini güçsüz hisseden kız da müzik tutkusuyla kendilerini kurtarıyor. çok daha ajitatif bir hale getirilebilecekken bu kadar incelikli çekilmesi de ayrıca çok güzel. bu arada filmin herkesin heyecanla beklediği düet sahnesinde birden sesin kesilmesi ve izleyicinin sahneyi duymayan anne babanın bakış açısından izlemesi seyirciye empati tokadı oluyor. bu noktada dolan gözyaşları babanın kızının sesini hissetmek için boğazını tuttuğu sahnede boşalıyor. bu arada işitme engelliyi oynayan oyuncuların mimiklerini her bir cümlede bu denli etkin kullanmaları filme çok yakışmıştı. oyunculuklar gerçekten duymadıklarını düşündürecek kadar iyi.
!---- spoiler ----! -
anne kızın duyduğunu öğrendiğinde ne kadar üzüldüğünden bahsederken aklıma annesi babası işitme engelli olduğundan 4 yaşına kadar duyabildiği farkedilmeyen işaret dili hocam geldi. annem babam duyduğum için mutlu değildi anormal olan benmişim gibi hissettim demişti nasıl bir şey olduğunu filmi izlerken farkettim.
karşımda fransızca kufredilse hayran hayran dinleyecek biri olarak filmi sevmeme ihtimalim pek yoktu zaten. izleyen herkes için kırılma noktası babanın kızın sesini hissetmek istediği sahne olmuştur sanırım. salya sümük ağlatan değil de boğazda bi yumruk bırakan cinsten, ailenin samimiyetini hissedebileceğiniz, kulaklarınıza ziyafet çektirecek sıcacık bir film.