kendim bulduğum bir terim.

tıpkı asker arkadaşlığı veya koğuş arkadaşlığı gibi bir birlikteliktir bu. ötekilerden farkı maksimum bir buçuk saat sürmesidir (sivilde görüşenler de olabilir tabii).

zor şartlar altında insanlar kader ortaklığı vasıtası ile birbirlerine sarılırlar ya, bu da öyle bir şey. aralarındaki samimiyet artar, karşılıklı bir rahatlık söz konusu olur.

mesela zincirlikuyu'dan metrobüse kendini atıp oturabilenler koltuğa yerleştikten sonra yanındakine gülümserler "başardık tertip" der gibi. insanların cennet mahallesi'nden okmeydanı'na kadar telefonda yüksek sesli konuşmasına itiraz eden olmaz çünkü metrobüste sevdiklerinin sesini duyabilenlere ne mutlu! çoluk çocuğunu etrafına aldırmadan hebele hübele diye seven babaya kim ne diyebilir ki? veya ağlayan çocuğuna telefonundan pepe açan annenin fedakarlığını neden garipseyelim?

burası metrobüs ve düşman değil dost kazanmaya bakın.