sezer duru ile orhan duru'nun oğuz haluk alplaçin'i andıkları kitabı. andıkları diyorum çünkü yakın arkadaşlarıyla hazırladıkları sıcacık bir kitap. nam-ı diğer hayalet oğuz, alışılmışın dışında bir adam. yeri yok yurdu yok adeta. aile temelli bir toplumdan çıkan iki üç olağandışı insandan biri. tezer özlü gibi edebiyat çevresinden pek çok arkadaşı vardır. genellikle de bu arkadaşlarında yaşamıştır. çeviriler yapmış, para ile teması oldukça az olan alplaçin varlıklı bir aileden gelmiştir. ama tam zıttı bir hayat sürmüştür. ironik denebilecek anılarını anlatmıştır bu kitapta da arkadaşları. o kadar komik ki hemen hemen hepsini hatırlıyorum. örneğin sefiller'i çevirirken arkadaşına sen devam et diye verir. fransızca bilmediğini söylediğinde okudun biliyorsun diye tamamlatır. çeviriden parasını isteyince, arkadaşına seni sefiller'in yazarı yaptım diye parasını vermez. yine de buna tepki verilecek bir insan değildir. arkadaşlarının iç sızlatan yazıları var ölümüyle alakalı. kitabın sonunda alplaçin'in yazdığı ama basılmayan öyküsü yer alıyor.