grekçe, kendi kuyruğunu yiyen yılan. eski mısır'dan nors mitolojisine kadar çok çeşitli efsanevi anlatılarda kullanılan bu figür, sonsuz bir yeniden doğuş ve dönüşümü, bitimsiz bir devirdaimi sembolize etmektedir.

postmodern edebiyatta ise metnin içinde metnin kendi yansımasını verme ve bu yansımanın sonsuza dek uzayacakmış izlenimini yaratma amacıyla kullanılmıştır.

(bkz: gölgesizler - hasan ali toptaş)