"ama bir tatar atlısının sabah hayvanının
sağrısından çekip aldığı sütün tadını..."

dizeleriyle giriş yapan kitap da geçen çokça sevdiğim eşikte şiiri;


göğsümdeki yorgun hayvanı kendinizden
tanıyordunuz siz, burcuma çekildiğimi
ve kimseyle yanyana durmak istemediğimi
sezmeniz için kurduğum buruk ve bulanık
biriki cümle yetmişti, sormamıştınız sonra,
hiçbir şeye dokunmamak gerektiğini hemen
anlamıştınız: sereni'nin yırtıcı bir kaç şiiri
üzerine konuştuğumuzu anımsıyorum bir gece,
telefonda; bir de, boğaz'da yemek yediğimiz
gün mantova için söylediğiniz acılı sözleri.
nicedir susuyordum ben, kaçıyordum ustaca
hayatıma derin ağrı indiren kadınlardan
ve beni delik deşik eden dostlarımdan;
babamla ve oğlumla boşyere paylaşmaya
çalıştığım köprü tadından da vazgeçtiydim
o sıra, bir tek elimdeki kaleme ve önüme
koyup ikidebir parçaladığım aynalara
bağlanmıştım. farketmedim mevsimleri.
yakıcı güneşin, çılgın sağanağın ve kalın
karın içinden geçerken unuttum çevirmeyi
hem kum saatını, hem o telefon numarasını.
neden sonra çaldı kapım da anladım:
gövdemde gerilen yay, sıkışıp kalmış zorlu
zemberek, varlığını sildiğim kokular ve
dokunuş, hücrelerimden boşalan o gem:
"tut" demiştiniz: "tut, benim içimde din,
dinlen".