piste pistek
êvar bû
hemoyê biçûk î boyaxçî
li quncikê meydana mezin
li nav dilê bajarê şamê
serê westiyayî tewandibû
wek firça nav destê xwe
laşê xweyê zirav bilez bilez
dihejand.
hemoyî biçûk î eware
di ber xwe de
bi piste pist ev digot:
tu mamoste piyê xwe deyne!
tu bazirgan piyê xwe deyne!
zabit… casûs… leşker… celad mirovê baş…û mirovê pîç…
hûn hemû!
yek li pey yekî piyê xwe deynin
kes nema
tenê xudê ma
ez bawer im li wê dinyayê jî
xudê ji bo boyaxkirina pêlavên xwe
wê gazî kurdekî bike
kî dibê
“ew kurd ne ez im”
ax dayê!
tu dibê pêlavên xudê çi qas mezin bin
çend numre ne lingên wî?
lê ji bo pere!
dayê tu dibê wê xudê çiqa sî bide

şêrko bêkes

fısıltı
akşamdı
küçük boyacı hemo
büyük meydan'ın köşesinde
şam şehrinin göbeğinde
yorgun başını eğmiş incecik bedenini
elindeki fırça gibi hızlı hızlı sallıyordu.
küçük avare hemo
belli belirsiz bir fısıltıyla
şöyle diyordu:
sen, öğretmen koy ayağını!
sen, tüccar koy ayağını!
subay… casus… asker… cellat…iyi insan..piç insan..
siz hepiniz!
sırayla koyun ayaklarınızı
kimse kalmadı
tanrı'dan başka
inanıyorum ki öte dünyada da
tanrı ayakkabılarını boyatmak için
bir kürdü çağıracaktır.
kim diyebilir ki “o kürt ben değilim.”
ah anne,
sence tanrı'nın ayakları ne kadar büyük?
kaç numara giyiyordur?
ya para!
anneciğim sence tanrı ne kadar öder?