kır evinin verandasında bir rüzgar gülüne rastladım
insanmışcasına konuşmaya başladım
dedim, benim kadar yalnızsan
tek gecelik bir aşksan
omuzlarına abanan
bir anıdan kaçıyorsan
dibe vurduysan ya da hala düşüyorsan
bir yaz günü
hiç bu kadar üşüdün mü?
rüzgar gülü
hiç ölümü düşündün mü?
hayalimdeki adsız kadın
sanki ağzımda tadın
eminim ki sen de hep kendini aradın
evimin yolu beni unutmuş otellerin soğukluğunda...
tüm bu garip duygular
bir tür iç kanama