rıhtımda

bir beyaz gemiydi ayıran onları
kadın güvertedeydi, adam rıhtımda
şimdi unuttum yüzünü kadının
adamın gözleri aklımda

kana bulanmış bıçaklar gibi
uzun kirpikleri ıslaktı
adam dertli, adam darmadağın
dokunsalar ağlayacaktı

adam bitkindi, adam seviyordu
kalan kederdi, giden gemiyse
taş olduğu içindir dedim
rıhtım taşları erimediyse

derken bir düdük öttü ansızın
bembeyaz gemi gitgide ufaldı
korkunç yalnızlığıyla başbaşa
rıhtımda bir adam kaldı