iranlı şair ve ressam sohrâb sepehrî (1928-1980), modern iran şiirinin dünya dillerine en çok aktarılmış şairlerindendir. sepehrî’nin çok sayıda çağdaş sanatçı tarafından çeşitli sanatsal biçimler altında yeniden üretilmiş olan şiiri, coşkuyla bağlı olduğu ve yaşamının önemli bölümünü geçirdiği topraklardan beslenir. işık ve karanlık, varlık ve yokluk, renk ve renksizlik, yalnızlık ve çokluk, hareketsizlik ve devinim gibi temalar sepehrî’nin şiirinde benzersiz bir lirizmle işlenmiştir.

"hem satır, hem beyaz

sabah vakti.
ötüyor

yalnız kuş.
güz, duvar vahdetinin üstünde
yaprak yıkıyor.
ferahlık veren güneşin davranışı
bozukluğun yoğunluğunu
uykusundan sıçratıyor
fesadın hacmini
bir elma
çürüyor
zembilin örgülü fırsatında.
bir his geçiyor göz kapaklarından
eşyanın gurbetini andıran.
geçiyor göz kapağının üzerinden
ağaçla yeşil saniye arasında
laciverdin tekrarı
karışıyor kelâmın özlemiyle.

amma,
ey kağıdın beyazlığının hürmeti!
harflerimizin nabzı
hat hocasının mürekkebinin gıybetinde atıyor.

hâlin zihninde, şeklin cazibesi.
gidiyor elden.

kapamak gerek kitabı.
kalkmak,
vakit boyunca yürümek gerek;
çiçeğe bakmak,
ibhâmı duymak gerek.
son olana kadar koşmak gerek
yokluk toprağının kokusuna gitmek gerek.
gitmek gerek ağaçla tanrı'nın buluştuğu yere.
oturmak gerek
genişlemeye yakın.
kendinden geçiş ile keşif ortasındaki yere."