sen ağlama

ben ağlayan şairim
bana gülmesini öğretmediler
eğil de bir bak mahzun yüzüme
anlatır sana çektiklerimi
birer bıçak yarası gibi
alnımdaki çizgiler
ben mutluluk nedir bilemedim
saçlarım okşanmaya alışık değil
hep böyle dalıp gider gözlerim
ve ne zaman düşünsem geçen günleri
bir karanlık basar içimi,
aydınlık değil
seni nasıl severim bilirsin
nasıl yanarım özlemler içinde
bastığın yerler cennet olur
bilirim en serin rüzgarla gelirsin
yine de yanar tutuşurum ben
cehennemler içinde.
en mutlu sandığın yerde kederliyim
ben seninle sensizliği düşünürüm
bir korku düşer içime apansız
burkulur yüreğim
seni şiirlerimde bin yıl yaşatır da
ben bin defa ölürüm
bir gün yokluğum bir gölge gibi
düşüverirse gözlerine
unutma ağlayan şairini
unutma, o günde kapanıp dizlerine
kendi yokluğuma kendim ağlarım
sen ağlama e mi
sen ağlama e mi?