temizlikçilik yaparak hayatını sürdürmeye çalışan orta yaşlarda yalnız bir kadındır séraphine. çoğu zaman insanların verdiği yiyeceklerle karnını doyurmasına rağmen eline geçen parayı da resim yapmak için ihtiyacı olan malzemelere harcar. bu malzemeler temizlik yaptığı yerlerden gizlice aldığı hayvan kanı, kiliseden aldığı mum yağı, ruhunu besleyen doğadan aldığı topraktan elde ettiği boyalar ve yiyeceğe para vermemesini yadırgayan kasaba bakkalından satın aldığı beyaz boyadır. temizlikten arta kalan tek zamanı geceleri olduğu için resimlerini sadece geceleri yapar. temizlik yaptığı bir ev sahibinin, temizlikçi olmasından dolayı küçümsediği bir resmini eve kiracı olarak taşınan dönemin önemli sanat eleştirmeni alman wilhelm uhde farkeder ve onu desteklemeye karar verir. séraphine başta uhde'nin onunla sınıfından dolayı alay ettiğini düşünse de kendisindeki yeteneği kabullenir ve uhde'nin onun için aldığı resim malzemelerini kullanmayıp kendi yöntemiyle resimlerini yapmaya devam eder. ancak 1914 yılında çıkan savaşta uhde fransa'yı terketmek zorunda kalır. séraphine kendisini yarı yolda bırakılmış hissetse de resim yapmayı asla bırakmaz. uhde savaş sonrasında fransaya geri döndüğünde yerel bir sergide séraphine'nin resimleriyle karşılaşır. tekniğini ilerlettiğini görür ve séraphine'nin artık büyük tuvallelere yaptığı resimlerini satın alır. séraphine artık para kazanmaya başlamıştır ve yakında kendisine ait bir sergi açılacaktır. ancak hep yarı deli olan séraphine'nin akli dengesi gittikçe bozulmaktadır. resimlerini yapmasında ona güç veren tanrı inancı son yıllarını akıl hastanesinde geçirmesine sebep olur.