alan sokal ve jean bricmont'un postmodernizmi trolllemesinin sonucu ortaya çıkan kitap. adamlar bu akımla dalga geçercesine bir metin yazıyor ve bu gündeme oturuyor hatta biz bunu yazarken ciddi değildik açıklaması yapmak zorunda kalıyorlar. bence kendiliğinden oluşan nefis bir eleştiri. modernitenin sonu mu geldi sorusuna cevap verilemediği için postmodernizm kabul edilemiyor ya da böylesine hınçla eleştiriliyor. sınırları belirlenmemiş çok keyfekeder bir akım. haliyle neyi nereye oturtacağı bilinmediği için benimsenemiyor. tekniğin, sanatın, toplumsal pratiğin ve günlük hayatın ortak argümanlarına yetişemiyor zannımca. bu alternatifin yanlışlanabilirliği değil ama zaferi de olamıyor. anlamsız olmaya yatkın, hiper-eleştirelliğe sağlam olmayan bir yer verip post-nihilizme yol açan başarısız bir proje gibi durdukça kimseyi mutlu edemeyecek.

kitabın alt başlığı da postmodern aydınların bilimi istismar etmesi. bence gayet açıklayıcı. günümüzde de akademik çalışmaların en büyük sorunu. tez 90 sayfaysa 50'si boş lakırdılardan oluşuyor. birtakım kavramları ardı sıra dizip bir şey yaptık zannediyorlar. bunu avam bir şekilde ya da herkesin anlayacağı şekilde yapın demiyorum. ben de kullanıyorum bilfiil birçok kavram. ama kavramların karşılık bulamadan söylemiş olmak için söylenmesi zora sokuyor herkesi. alan sokal'ın ünlü sosyal bilimler dergisine gönderdiği yazı sürekli düşünürlere atıfta bulunan, kavramların birbirini kovaladığı bir yazı. bunlarla aslında birbirimizi etkiliyoruz diyor. twitterda da bir dönem modaydı. bol bol dalgasını yaptık ondan da sıkıldık.