bir ay önceydi. kitap fuarı vardı. haftasonu şükrü erbaş gelecekti imzaya. bense hastanedeydim. üstelik odaya da almıyorlardı. beraber yatıp kalktığımız teyzeden göz kulak olması için rica edip doğruca kitap fuarına gitmiştim. müthiş kalabalıktı. uzun bir kuyruk. anlatacaklarımı saniyelere sığdırabilmek için cümlelerimi nasıl kısaltabilirim diye sürekli kafamda evirip çeviriyordum. nihayetinde sıra bana geldi. el sıkıştık. “tanıdım seni,” dedi.
“nasılsın abi?”
“ömür’süz nasıl olunursa.”

o zamanlar çok sıkıntılıydım. gitmesini istemediğim bir insan gitmişti. sevdiğim insanın gidişini anlattım. ardından, çocukluğumun olmayışını, büyüyemediğimi. sancıdığımı, içimin sürekli acıdığını. ardımda uzun bir kuyruk olmasına rağmen ard arda sıralıyordum cümlelerimi. sonra yüzüme bakıp gülümsemişti. “akşama rakı var biliyorsun değil mi?”
“biliyorum abi, ancak gelemem hastanede olacağım,” demiştim. içimi paklayacak birkaç söz duymak istemiştim. kalabalık olmasaydı muhtemelen sarılmış da olacaktım. ancak fena halde başı kalabalıktı. gideceğim sıra, “taşın kıyısında’sın,” dedi. “süha’nın.” anlamsızca bakmış olmalıyım ki, “süha tuğtepe,” dedi. el sıkıştık. gittim. vaktin darlığından olsa gerek aklımdan çıkıp gitmiş.

ta ki, sokak aralarında gezinirken tabelasında sahaf yazan bir dükkan görene kadar. dükkan önündeki açık tezgahında, küçük bir bavulun içine serpiştirilmiş fotoğraflara bakıyordum. nedense üzülürüm, fotoğraflardaki yüzlere baktıkça. hemen yanıbaşındaki kitaplara bakarken gördüm. “zerre” süha’nın kitabıydı. kapağındaki ismi görür görmez şükrü erbaş’ın söylediği aklıma çakılmıştı. bunca zaman aralığında neden aklıma gelmedi, neden üzerinde durmadım bilmiyorum ancak gecikmiş bir buluşmanın hüznünü hafifletmek için hemen kitabı alıp karıştırmaya başlamıştım. taşın kıyısında’sın dediği şiiri arıyordum. ve bulmuştum. haklıydı. “geçmişi olmayanın, olmuyor geleceği.” demek, çocukluğu olmayanın, olmuyormuş büyüklüğü de.

taşın kıyısında

yitirdim bütün fotoğraflarımı.
artık çocukluğum da yok.
geçmişi silinmiş bir şimdiki zaman eskisiyim.

ardımdan iteleyen
anne ıkınmasıymış.
üstüne düştüğüm yeryüzü ıslak,
bedenim daha da ıslakmış…

tutulmadım hiç.
yıllarca kaydım ellerden
ve ellerimden.
alışılmış vakitlerin de olamadım.
onlar çekildiler, ben yaşadım…
ben çekildim,
onlar;
başka vakitler nicedir,
hallerini hiç bilemedim.

her şey yaşıtlarımdan önce oldu.
hissediyorum,
bedenlere dadanmış ölüm de,
erken gelecek.

ben,
şimdiki zaman kırıntısı,
hiç uğurlayamayan,
yeryüzü çeşnisi;
hissediyorum,
geçmişi olmayanın,
olmuyor geleceği.

taşın kıyısında tanıdım
o iki yaşam güzelini.
biri “merhaba!” sevinciydi,
hiç bıkmadan, usanmadan söyledim her gün,
öteki “hoşça kal!” hüznü.

hoşça kalın!
taşıma iyi bakın!...