ey kalp!
gece olsun,
vehmi ve cinneti emziren-avcundadır
çocuğun ve delinin,
allahın eli-
layemut gece – gezginin saatidir ki
titreyen kandilin nurunda
arar kendi yazısız taşını
her mezarlıkta

derunumda
ağır ağır kurudu kırmızı zakkum,
karardı sebilin mermeri
ve gizlendi bu belleksiz zamandan
sönen bir yangın gibi
kûfi.

ezelden beri mi göçüyorum ben?
her hayal
döner kalbe
ve vurur bir eski
saatin sesiyle:
-bana gel.

kimdir ki o ben,

mevsim

bir yaprak ırmağı gibi
akıp gider içinden

ey gözüne tuzla sürme çeken şıblî !

başka dudaklar da var
zikrla tara olan.
iblis
ve iğva beni uyutmayan

ürktüm bu yüzlerden -bu kadın yüzleri
ki güzellik
saptırır imanı

-örtünmelidir-

mangalın korunu avcuna koy da

hatırla: nasıl unutmuştu 20 yıl kur’an’ı

ibnü’l cella

yine de

tene yöneldim. püsküren
bir yanardağ gibi
lav akıttım her yanımdan

öleyim diye isteğimden önce

seyret beni adem,
seyret beni doktor!

her göz başka bir hayatın vampiri

yaşım 27 -insan

kökü çürümüş çınar gibi

apansız ihtiyarlar-

azaltmıyor, azaltmıyor

müezzinin sesi

göğsümdeki kederi

veronal ve lüminal. naylon
ve plastik

kent ve çöl

dün geceydi yandım

“yaşayan sağlam delile
dayanarak yaşasın”
diyen ayetle

ey rab
çürük benim delilim
nereye ait ki
bu hicranlı suret?
bu gözler
çoktan kesti dünyayla o karanlık
sohbetini.

satranç ve dil
yeniktir ezelden

bakıyorum pencereden
sırtımda patiska bir gömlek
ve avcumda
allahın eli,
yerin en dibine

“yalnız hüznü vardır
kalbi olanın”*

intiharla bir söyleşi
bu kitap.

edemediğim
ve edebileceğim
intiharlarla.

her insan
aklında en az bir kez
öldürür kendini.
çünkü biliniyor artık;
tek içgüdü değil
yaşam içgüdüsü.

sözcükleri seçen kişi,
zamanı sorgular durmadan
ve bu güncel zorunluluk,
isteyelim istemeyelim;
tarihsel bir an’da
ontolojik bir sorun olarak da
belirir.

galiba şu
intiharın kökenindeki soru:

onaylıyor muyum?
buradan bakıldığında,
bir “öteye geçiş“
sorunu değildir intihar.
tam tersine:
bir “burada oluş“ sorunudur.
sartre’ı anımsayalım: “intihar
bir başka yoludur
dünyada varolmanın.“

camus’den yüzyıl önce
novalis yazmıştı:
“intihardır
tek felsefe sorunu.“

bu yüzden
yaşamın da
sorunudur.

yaklaşık olarak
“her yerdedir yaşam“
diyor seneca.
ama bu yaklaşım,
dünyasının “aydınlık”tan
görünüşünü yansıtıyor;
gelgelelim
bir de “karanlık” yan var
tarihin içinde işleyen.

bu ikilemi
şöyle dillendiriyor
sergei moscovici:
“ölüme hayır demek yetmez
yaşama evet demek gerekir.“

“evet“i söylerken
kekeleyen,
adayıdır ölümün.

ve insan
en beklenmedik anda
en umulmadık anda
kekeleyebilir.

yesenin’i onaylamayan,
“bu hayatta ölmek
kolay iş,
yeni bir hayata başlamak
güç olan“
diye yazan mayakovski,
yine de öldürdü kendini.

benzer bir yazgıyı
paylaştılar gencecik can iren’le
60’ını geçen rasih güran.

yanlış’la doğru’nun
sallantılı olduğu bir zemin bu.

kesin olan şu:
kur’an’ın da incil’in de
kovulmuşu’dur müntehir.
büyük yetke’nin amansız
muhalifi’dir de ondan.

bir de şu:
umut besleme olanağı
kalmamışsa, yaşamın
anlamı da kalmaz. eğer
verdiğimizin dışında
verebildiğimizin dışında
bir anlamı varsa.

bu kitabın adını andığı,
ölümlerini bir bir
denemeye çalıştığı 12 insan,
korkak oldukları kadar cesur
umutsuz oldukları kadar
umutluydular.
yaşamlarından da
ölümlerinden de çıkaracağımız
dersler, unutulur gibi değil.
yapıtları ise içlerinde
kendi suretlerimizin yansıdığı
kristal aynalardır

edemediğimiz
ve edebileceğimiz
tüm intiharlar
ateşten gözleriyle bakıyorlar

yolun üstündeki
bir semender gibi

yol üstündeki semender, ahmet oktay,ada yayınları, ekim 1987


ekleme:
*"yalnız hüznü vardır kalbi olanın
hüzün öylece orta yerdedir
tuhaf bir yarma yaşanıyordur
çepçevre şeytan kilitleri"
(bkz: ilhami çiçek)