tohumu
anasının rahmine
bir ilkbahar sabahı düşmüş.
baharmış.
dışarda rüzgar.
dışarda dallarda, bulutlarda
toprakta delimsirek çırpınışlar.
bir yanda hışır hışır emeniyor börtü böcek
irili ufaklı bütün kuşlar
suskun buldukları korunakta
öte yanda tabiat
bir kadınla bir erkeğin yatakta
terli telaşıyla yarışa yelteniyor.

ah, bu hep zaten böyle oluyor
insanlar tabiatı her zaman heyecana boğuyor
çünkü kuşlar ve böcekler gibi değil
bulutlar ve ırmaklar gibi sevişiyor insanlar
sevişerek çiseliyorlar dünyayı
yalnız ilkbahar gecelerinde değil
sevişiyorlar
sonbaharın mağmum karanlığında
kış gelince hakaretamiz bir soğuk çattığında
yaz olunca ısınan baygınlığın çözeltisi yüzünden
sürgün günlerin birinin batımında
birisi bir başkası yerine seyahat ederken
yusuf'a doğru giden her eğimde
her hangi bir vakte denk düşüyor
sevişme anı.

erkine göz değen bir beyin oğlu yusuf
annesi han kızıymış
doğmuş ve bir zaman
ev içinde, şehirde
halayıklar, lalalar
yaşamış göz altında.
sonra bir gün
birden bire
bir değil yüzlerce feryat
hani çocuk?
nerede?
onu son kez gören kim?
neden hiç bir izi yok?

yusuf
üç cin tarafından yedi yaşında
kaçırılarak karışmış oldu kırklara.
haz ciniydi ilk göz koyan: kızguran derlerdi ona
öyle bir cindi ki canın tam ortasında
bu dünya, öte dünya
nerelerden geçiyorduysa ikisi arasındaki çizgi
yoktu ayrım yerini bu yaratıktan daha iyi bileni
çocuklukla, gençlikle, yaşlılıkla
geçen ömrü içinde dağılır ve toparlanırken insan
hep duyulan
haz cininin kopardığı gürültüden başka bir şey değildi.


hazzı ne dışından, ne içinden tavsif edebilirsiniz
hazdır
dünyalar sanmayın bizi içine çeken
hazdır dünyalardan bütün emdiğimiz
daha başından beri
henüz cenin iken biz
kalbin de cesameti belli belirsiz iken
hangimiz hazzın bize neler ettiğini bilmeyiz?
o cin hiç uğramamış olsaydı semtimize
iyi olsun, kötü olsun neye yöneldiysek
aklımız başımızdayken veya delirdiğimiz zaman
canımız susmayı ve konuşmayı çektiğinde
oraya hepimizden önce varmış olurdu kızguran.

canı hazla tanıştıran işte bu cindi
bu cindi yusuf'u kaçırma işinde
şebekenin başını çeken
peki, neden yusuf? ve kaçırma neden?
derinlik kelimesi
bu bapta işimize yarıyor
şimdi size
hüsnü yusuf'tu o
güzellik timsaliydi desem
bilirim söylediğim tartışma açmaktan öteye geçmez
kime göre güzellik?
çağlar içinde konulmuş mu bir kanun?
hem nerede görülmüş
tek başına güzellik
kendi ayakları üzerinde dursun?

şehvet, hüsran, hatıra, mukavemet
bunların çarkına kapılanda
bir güzellik doğuyor
insanlar hep böyle şeylerin yedeğinde buluyor güzelliği
o sebepten ola ki
güzel yine de güzel solarken bile.
çünkü her soluş merhamet uyandırıyor
çünkü merhametti ona önceden rengi veren de.

yasasız ve solup giden
bir güzellik değildi yusuf'un güzelliği
yoktu tabiattan ve tarihten tanış olduğumuz
hüsnü yusuf'u yeden hiçbir duygu.
hüsnü yusuf o hüsnü yusuf'tu ki yanı başına
yalnızca en gerekli şey konulmuştu
ne duygu, ne ihtiras, ne düşünce,
ne mükemmel bir mantık...
derinlikti yusuf'u güzel kılan
gerçekte adem soyuna ait olmayan
ve sanki bir yeminle onlara hep bağlı kalan
derinlik.
derinlikti yusuf'la varoluşun bağını kuran
bu çocuğun yüzünden başka yüzlere yansıyan şey
o bir engin ezinti, bir terennüm gibi
devam
diyordu devam etsin devam etse gerek
derinlikten cayılmasın
kopsun kıyamet.

bu çocuk ne giyerse giysin
giysilerin üzerinde duruşu
neye dokunursa dokunsun ona ellerini
yerle göğün bağlacına ermiş gibi sunuşu...
ya rabbi, bu derinlik ne demek oluyor?
başını çevirirken bu çocuk
sanki affı muhakkak bir günah
saklıyor.
esrar dolu kimine göre belki bu baş
ama bilgelik güdümüyle yusuf'a bakarsanız
sırların güzelliğini görürdünüz
güzelliğin sırlarıyla sarmaş dolaş.

acunu oyalayıp acunda oyalanan
kıvılcımlı oklardan biri değildi yusuf
güzel olmasına güzeldi
ama bunu söylemek
dile denk düşmüyor nedense
çünkü denilmez
silahlı bir birliğe bakıp:
ne de güzel bir ordu!
güzelse de güzel denilmez ordulara
savaşı hatırlatan hiçbir şeyi gönül
yatkın bulmaz güzel kelimesiyle anlatmaya.
yusuf'un güzelliği
bir çarpışma gibi içrek
bir savaş gibi yaman
terk ediş uyandırmıyor gidişi
bir kalış sunmuyor durduğu zaman.

''mutlaka başka'' dedirtiyor oluşu
sineyi hatırlatıyor sinesi
insanların
sineleri olduğunu
gözleri çok fazla
çok fazla derin
her şeyi ezberletecekmiş gibi zora koşuyor
oysa ezberleyecek hiç vakit
bırakmıyor insanlara
çabucak
derinleşmeniz gerekiyor yusuf'la karşılaştıysanız,
bitişmeniz isteniyor hakkı verilmiş bir anlamla.

haz cini kızguran
yazık olur, yanlış olur diye düşündü
hüsnü yusuf
insan dedikleri bu nankör, kan dökücü, cimri, unutkan
yaratıklar arasında bırakılırsa.
öyle ya
dünya ahalisinden hangisi
kendini hazır saydı şimdiye kadar
bitişmek için
hakkı verilmiş bir anlamla?

haz
güzellikten ayrılmak istemezdi
arınmak isterdi haz
hazzı arıtmaya güzellik yeterdi.
kaçırılmazsa, insanlar arasında bırakılırsa yusuf
bir gün, nasıl olsa, er geç
güzelliğin yanı başına bir şehvet
bir hüsran, bir hatıra
en azından insanların o hiç vazgeçmedikleri
bir mukavemet eklenecekti.
güzellik bulandıkça
haz bulandırılacak
o zaman hüsnü yusuf'a bakan diyecek ki
güzel; ama bir pürüz var
güzel; ama başıma kim bilir ne bela açar
güzel; ama daha temiz olabilirdi.

kaçmalı yusuf, kaçırılmalı
güzellik hazzı mutlaka arıtmalı
yoksa ben
önce ben, sadece ben, hep ben
diyerek nev'i beşer
pıtraklı ve pusarık bir tapınakta raks ederken
kendinden geçecek
hamleler, darbeler, sarılışlarla binlerce yıl
neleri çürüttüyse
onlarla geçinecek.

hazzın gücü hüsnü yusuf'u kaçırmak için yetmedi
yalnız yönelmek gelirdi kızguran'ın elinden
yönelmek, yöneltmek, yönlendirmek
sevgilim! sevgilim! sevgilim!
başka ne söylenebilirdi?

insan dediğin aceleci
cinler de acele etmeli
kızguran çabucak
yusuf'u kaçırmak için
iki başka cinden yardım istedi
iki cin daha
yönlendirmesi gerekti hazzın
güzellik hırsızlığına.
bunların ilki sarlanan
eylem cini.

edim
dünden hazırdı güzelliği
güzel olan her şeyi
köhne yığından kaçırmaya.
çünkü boy atmaya can atarken bir fidan
umursamaz çokluktaki kösteği.
eylem gerek tohumu çatlatmak için
yalnız doğurandır doğruyu bulan
neyse çok toprakta
gökte ne çoksa
bir an gelir
biriciklik burcuna edimle varır
eylemdir
tazeler, harap eder, küstürür, gönül alır
eylemle uçar bezginlikteki kir
dirilik erki kalırsa
yalnız eylemde kalır.

işte yusuf'un güzelliği
işte arınmak isteyen haz
bir kez ''işte'' denildiyse artık durulmaz
bir şey bir şeye dönüşürken
eyleme geçilecek
ve yakadan düşecek bu bungun kalabalık
bir oluş yönünde sıyrılan her ne ise
edimle ilenecek çokluğa, katılığa
eyleyenler görecek yeganelik ne imiş:
nereden sonrası kübra
nereden önce sagir
kaç, kaçır, doldur ya da dök
ii faut agir.

haz cini eylem ciniyle bir araya gelince
belki her şey yapılabilirdi
evet, her şey
iyi ve kötü.
acaba
iyi veya kötü şey
aynı zamanda yerli yerince ve uygun mu?
iyi olsun, kötü olsun diye yapmak istenilen
rast gelecek mi kendini var eden yöne?
bunu anlamak için haz cini kızguran
yönlendirdi gökleren'i
yusuf'u kaçırmaya.
güzelliği çalmak için çağrılan
ikinci cindi bu
ödev cini.

hüsnü yusuf kaçırılacak çünkü
bunun bir çünküsü var
her nesnenin kendine özgü
bir yeri var evrende
hazzın çünküsü yoktur
eylemin de
haz ve eylem
bilinmez nerede eğleşecekler
oysa yalnız nesneler değil duygular düşünceler
ararlar ve bilmek isterler benzerleri arasındaki yerlerini
bu yer bir yer olmaklığı yüzünden
ödevini gösteriyor her nesneye
giderek
her nesne ödeviyle
kaybediyor nesne niteliğini
ödevini yerine getiren ''o şey'' oluyor.

böylelikle ormanların kimliğinden söz açıyorlar
denizlerin kimliği, çöllerin, buzulların, sıradağların
ve kapanmak bilmiyor bir kere açıldı mı söz
gökleren her tarafa bir şey yetiştiriyor
armağan verir gibi, tetiğe basar gibi
maden işçilerinin urbalarına kimlik
kumarhane kapılarındaki kabadayılara nişan
rujunu sürdükten sonra
aynada kendini öpermiş gibi yapan
sütüm yetseydi de doyurabilseydim, ne var?
sana almazsam neyim önümüzdeki yaz
ödevin cümleleri birer birer sayılmaz
yerine getirmeye bile gerek yok
tabiatla düşüyor
tarihle
yükseliyor durmadan
hem ödev
hem ödevi üstüne alan.

hepsi üç cindir bunların.
hazdır, eylemdir, ödevdir
yusuf'u kaçıran.
yusuf'u insanların dünyasında
el alemin dipsiz düşkünlüklerine tutundurmayan.