1001 fıçı bira - ferhat uludere

“aşk çocukları değildik bizler, hiçbir şeyi planlamayan genç serserilerdik. kimseyi sevemezdik ve kimse de bizi sevemezdi.”

doğduğu ve büyüdüğü taşra kasabası ona dar gelmeye başladığında yazar olma hayalleriyle kendisini büyük şehre atan feryat, ziyaret için kasabasına geri döndüğünde, unutamadığı aşkı şehrazat'la karşılaşır ve zaten oldukça dağınık bir biçimde sürdürdüğü hayatı hepten altüst olur.

oradaki herkes bir kasabanın ne olduğunu çok iyi bilir… bazen koruyan ve kollayan bir sığınaktır kasaba, bazen bir oyun bahçesi, bazen ise çocuklar kadar acımasız gardiyanların koruduğu bir hapishane… ama "rüzgara boris vian okutanlar" için büyük, zamanla ve mekanla sınırlı olmayan bir meyhaneydi lüleburgaz...

ve bu kitap o büyük meyhanenin müdavimlerinin hikayesi… çiçekçi deposunda, okul bahçesinde, evlerin avlusunda, dumanaltı dernek lokallerinde ve hatta mezarlıkta içip, içip ve daha da içip körkütük âşık olanların öyküsü...

ferhat uludere, 1001 fıçı bira'da taşradaki günlük hayatın tekdüzeliğini tüm çıplaklığıyla yansıtırken, trakya yaşamını ayrıntılarını da gözlerimizin önüne seriyor. efsanevi kel şükrü'nün lüleburgaz'da yarattığı "1001 fıçı bira" adlı meyhane bu romanla birlikte yeniden diriliyor...

şimdi geriye tek söz kalıyor söyleyecek: aksınnnnn!