Her on türk izleyiciden onbeşinin,adını "oniki engri men" olarak okuduğu filmdir.

Eski, siyah beyaz bir film olmasına, tek mekanda geçmesine ve aksiyonsuz bir şekilde bolca diyalog içermesine rağmen her bir dakikasını merakla izleyeceğiniz ender filmlerden. Konusuna yukardaki entry'lerde detaylı değinilmiş bolca. Ben ekstra şunu gördüm (ki çoğu izleyici de fark etmiştir) , karar alırken, özellikle başkaları hakkında bir şey düşünürken geçmiş yaşantılarımızın fazlasıyla etkisi altında kalabiliyoruz. Karşımızda hiç görmediğimiz, hakkında yalnızca duyduklarımız kadarıyla bilgi sahibi olduğumuz bir insan için bile ilk izlenimi geçmişin yola döktüğü ekmek kırıntılarıyla bulup oluşturuyoruz. Ki çoğu zaman olumsuz tecrübeler yönlendirici oluyor, zararlı önyargıları bu olumsuz past tense oluşturuyor.

Nihayetinde bir klasiktir,izlenmesi elzem,üstelik keyifli bir filmdir. Ayrıca o en çok bağıran adamı "yargıç şekerleme"'ye benzetmeyen bizden değildir.