18. yaş

17 burukluğu aslında.

öyle çok fazla yaş eskitmedim ama nefes aldığım 17. yıl diğerlerinden daha özeldi.
çok şey yaşandı, çok şeyse yaşanmadı. bir şeyleri fark ettim, bir şeyleriyse görmezden gelme kararı aldım. ortada öylece bırakıldım. oradan çık dreagd! diyenleri baş ağrısı bölümüne sevk ettim.

brokoli hakkında baya bi'şey öğrendim. özlemi öğrendim. dokunamadığım birisi için günlerce etrafımdakilere siyah perde çekmiş gibi yaşadım.

gökyüzüne, o sözde sonsuz gizemli karanlığa bakmaktansa sağıma soluma bakmayı öğrendim. gördüm. seni gördüm. her gün yanından geçerken yüzünü öbür tarafa çevirdiğin mendil satıcıyı gördüm. -3 derecede abla?lütfen? diyen mehmeti gördüm. sırf kaset satan metin abiyle aynı kaldırımda yürümemek için koskoca anayoldan karşıya geçen seni gördüm. ve kabusumu gördüm. aynadakiyle tanıştım. artık maskelerini yüzünde tutamayan 'o'nu gördüm. gülüyordu, gamzelerle. ağlıyordu, gözyaşlarıyla. gerçekten bunları yapmak istiyor muydu?
kötüydü. öyle hissettiği için mi, hissettirildiği için mi?

roldü. her hareketim birer roldü. bunları gören bir kişi vardı, o da gitti. içimde benden kalan son üç beş şeyi de yanında götürdü. kaybetmeyi öğrendim. kaybetmeyi kabullendim.

sevdim, sevildim. belki sevmediğim kadar sevildim. ama yeterli olmadı. onun yeri hiç dolmadı. hak etmediğim insanların, hak etmediğim duygularına münhasır oldum. ve kırdım. üzerlerini bantlamaya çalıştıkca daha çok parçaladım. ama inandılar. bana hep inandılar. keşke ben de inanabilseydim.

gittim, uzaklaştım yıllardır bulunduğum yerden. araya dizeler ekledim hatta şansıma birkaç kıta bile sıkıştırdım. ama yapamadım. hepsinin bittiği yerde, yine başladığım, ait olduğum yerde-kişide-yim.
birkaç yıl daha çürüsem yeter sanırım. fazla insan, fazla kelime.