ne zaman baksam çevreme elli yıl sonra
hep aynı gördüklerim; bir keşmekeş, bir bozuk düzen
bir lokma ekmek uğruna tükenmesi insanların
yaşamak ve ölmek için hep aynı neden

sefil doymazlık: ete, kana, paraya
öylesi bir açlık ki eksilmeyen, bitmeyen
insan, ezebildiğince mutlu insan, oğul
nereye gidersen git hep o tuzak, o dümen

küçük hesaplarla kabaran büyük hesaplar
ve değişmez çığlığı insanoğlunun: ben, ben, ben!"
sen yok musun? onlar yok mu? biz yok muyuz?
nereye bu gidiş? delicesine pupa yelken

söyle neyi değiştirebilirsin ki tek başına
yıldırırlar, sustururlar vururlar seni de hemen
düşler bitmişse, gerçekler bir tokat gibi inmişse
tek başına mutlu ol bakalım, olabilirsen

en güzeli sevmek diyeceksin insanları tümüyle
usanmadan, bir şey ummadan, beklemeden
ver, durmadan ver, eller uzanmış, baksana
ver ki; kurulsun sofra, başlasın şölen

bir yanda umutların, düşlerin, düşüncelerin
bir yanda aldığını geri vermez koca bir evren
bak! bütün ağızlar yutmaya hazır seni
bir noktadan, bir lokmadan başka nesin sen

dönüp gerilere bakıyorum, bir de kendime
elli yıl geçmiş, ha gün, ha yarın derken
değişen bir şey yok, bir şaşkın benden başka
işte aynı yol, aynı kapı, aynı merdiven

hani nerdeler? kimi yitmiş kimi gitmiş dostların
bir ak saçlı anan kalmış yolumu bekleyen
sabah-öğle-akşam . . . hep o tekdüze yaşam
ve kırılmış bir kalple yorulmuş bir beden

işte böyle geçti yıllar. bozbulanık
ben sevdim, ben ağladım, başkalarıydı gülen
ne zaman uzattıysam ellerimi, parçalandı
mutluluk serseri bir mayındı denizlerimde yüzen.

ümit yaşar oğuzcan