heidegger"e göre dil, insanın yurdudur. godard içinse (en azından filmografisini göz önünde bulundurarak, hatırlayarak) hem insanlığın mahvı hem de kurtuluşudur. godard, insana özgü ilişkileri (ister duygusal ister teknik sentimentalizmi) "yeni bir dilin" keşfiyle bağdaştırır.
bazen genç aptal sarışın model onun büyülü kamerasına bakar ve dilin ölümünü ilan eder. dil neden vardır? sözcükler ne anlatır? tekniğin dışında insanlığın tek dilde anlaşması mümkün müdür?
işte bu filmde post modernizme de dokundurulan ironi, dilin elvedasını o hüzünlü yüz ifadesiyle anlatır.
godard yaşlandıkça deneyselliğine devam eder. o kirli kadrajların sinema sanatının var oluş sebebidir jean - luc; dönemin seni anlaması biraz zaman alacak.

"mutluluğunuzdan iğreniyorum"