hayatımızı birçok yönden kolaylaştıran, içinde türlü türlü özellikler barındıran akıllı telefonlara mahkum olma durumu. son bir iki senedir de üzerine bilimsel çalışmalar yapılıyor. bundan üç dört sene önce kimse farkında değildi bu tehlikenin.

çevremde 'telefondan anlayan, bu işleri iyi bilen' biri olarak tanınırım. öyle aman aman bir bilgim olmasa da, akıllı telefonun hemen hemen tüm nimetlerinden yararlandığımı söyleyebilirim. elimin altında sonsuz bir bilgi kaynağı, sürekli not yazmam, hatırlatıcılar, kamera, müzik, bankacılık işlemleri vs
vs... ama zamanla bağımlı olmaya başladığımı farkettim. ve bu bağımlılıkla beraber aptallaştığımı da farkettim. gerçekten samimi bir şekilde aptallaştığımı söyleyebilirim. bunu hissedebiliyor insan.

aslında her icat beraberinde getirdiği kolaylıkların yanında zararlar da getiriyor. fakat hayatımıza bu kadar girebilen bir icat daha yoktur heralde. bazen düz telefon kullanıyorum bunalıp, bir hafta falan kullanınca ferahladığımı hissediyorum nedense. sonra tabi gerek iradesizlik, gerek verdiği kolaylıkları aramaktan olsun geri dönüyorum. birçok defa da bağımlılığımdan kurtulamamanın vermiş olduğu eziklik duygusuyla telefonumu satıp saçmaladığım olmuştur. ama belli bir süre sonra dayanamayıp yenisini alarak zararıma zarar katmış oluyorum.

işin en mantıklısı her zamanki gibi orta yolu tutturabilmek. sadece yararlı işler için kullanmak. boş ve gereksiz yere ele almamak telefonu. şu saatten sonra 3310 kullanmaya zorlamak da aptallık olur. sosyal medyadan, oyundan uzak durduğumuzda zaten bu gerçekleşiyor büyük ölçüde.