andersen'den masallar gölge - christian andersen

bir zamanlar, der hans christian andersen, kuzeyli, kibar, utangaç ve bilgili bir genç adam, güneydeki sıcak ülkeleri ziyarate gitmiş; güneyde güneş delice parlarmış ve gölgeler hep kapkaraymış.
genç adamın penceresinden bakınca, sokağın karşı tarafında bir ev varmış; genç adam bir gün bu evin balkonunda güzel bir kızın çiçekleri suladığını görmüş. genç adam güzel kızla konuşmak istiyormuş, ama çok utangaçmış. bir gece, mumunun ışığı gölgesini sokağın öbür yanına, kızın balkonuna düşürürken, gölgesine “şakacıktan” gidip o eve girmesini söylemiş. gölge de gitmiş. eve girip onu terk etmiş.
tabii genç adam biraz şaşırmış bu işe; ama hiçbir şey de yapmamış. zamanla kendisine yeni bir gölge yapıp memleketine dönmüş.gel zaman git zaman, yaşlanmış, bilgisi görüsü daha da artmış; ama hiç başarılı olamamış. hep güzellik ve iyilikten bahsetmiş, ama onu kimsecikler dinlememiş.
derken, bir gün, orta yaşlı bir adamken, gölgesi ona geri dönmüş – zayıf, kara kuru ama pek şıkmış. adam hemen “sokağın karşısındaki eve gittin mi?” diye sormuş.”a, tabii” demiş gölge. herşeyi gördüğünü iddia etmiş, ama hepsi böbürlenmeymiş bunların. adam ne soracağını biliyormuş: “odalar dağın tepesinden yıldızlı gökyüzünün göründüğü gibi miydi?” diye sormuş, ama gölgenin bütün diyebildiği, “tabii, tabii hepsi vardı” olmuş. ne cevap vereceğini bilemiyormuş. eni sonu bir gölge olduğu için giriş holünden öteye geçememiş çünkü.”eğer kızın yaşadığı odaya kadar gidebilseydim, ışık beni yok ederdi,” demiş.
ama gölge şantajda ve benzeri hünerlerde çok becerikliymiş; güçlü ve vicdansız biri olduğu için adamı tamamen hakimiyeti altına almış. beraber yola çıkmışlar: gölge efendi, adam da onun hizmetkarı olmuş. yolda “her şeyi çok açık görmekten” mustarip bir prensese rastlamışlar. prenses gölgenin gölgesi olmadığını fark ettiğinde ona güvenmemiş, ama gölge, adamın aslında kendi gölgesi olduğunu, ancak ona kendi başına dolaşması için izin verdiğini söylemiş; prenses, tuhaf bir durum ama mantıklı diyerek kabul etmiş. prensesle gölge evlenmeye karar verince, adam sonunda isyan etmiş. prensese gerçeği açıklamaya çalışmış, ama gölge lafı ağzından alarak “zavallıcık deli, kendisini insan, beni de gölgesi sanıyor,” demiş. “ne fena,” demiş prenses. adama acıyarak, çektiği azaptan kurtarmak için onu ölüme mahkum etmiş. prensesle gölge evlenirken, adam da idam edilmiş.