bir şey yok zannedersiniz gün boyu , sonra bir an gelir o kadar ani beliriverir ki içinizde ne olup bittiğini anlamadan kederlenir , dımdızlak sandalyenizde tek başınıza otururken bulursunuz kendinizi. sonra da şarkılar size -tabi ki siz farkında olmadan- eşlik etmeye başlar. çalan müziğin içinizdekileri birden bire unutturma , söndürme ihtimali varken aynı zamanda sıkıntı ateşini körükleme ihtimali de vardır. ikinci seçeneğin daha yüksek ihtimal olduğunu söylemeye gerek bile duymuyorum. umalım ki hepimiz için birincisi olsun...