ankara'da mevsimler - ali ulvi özdemir

"üşüyor musun?""hayır, sen?""ben alışığım bu soğuklara...""evet sen askerdeyken değil mi?"ikimiz de gülüyoruz.böyle olabilirdi. soğuk odamda sırt üstü yatmış tavana bakıyorum. yalnızlıklarla dolu bir roman bu.işte o zaman yasaları keşfediyorum: madde 1 - söyleyememek ayrılık provasıdır.madde 4- sizin olmayan sözcükler size ihanet eder.madde 7-aşk varsa kendini kesinlikle ortaya koyar.madde 12- aşk kendinden üstün kuralların varolduğu bir dünyaya doğmaz.madde 21-aşk, aşkı kanıtlama çabası olamaz. aşkın gözleri bizim değildir.madde 24-aşk bir emanettir. onu size veren reddedilme korkusunu alır da verir.madde 25-sen kendin misin, yoksa başkalarına göstermek istediğin kişi mi? aşkyalnızlıkla sınanmamış ruha çok ender emanet edilir.madde 31 -kirlenme her yerde olsa bile arınma içindedir.madde 41-aşkı duymak için "dur bir nefes alayım," demene gerek yok. o müthiş bir ele geçiricidir. o seni ele geçirmeden başkaları seni ölü ele geçiremez.madde 45-başka birinin çıkarı olmayan bir "sizin başarınız" yoktur. oysa aşk bir eşitiik değildir; aşk, başarmak olamaz.