aradıklarım

akşam olunca kuşlar
sesimin bir yerlerine sığınır
isteksiz yağmur damlacıkları
iner, iner kaldırımlardaki cam kırıklarına
gözlerim şehremini'nde gezinirken
kirpiklerim ankara'dadır bu soğuk akşamlar da
bir tanıdık yüz arıyorum, sessiz ve ağlamaklı
hırsla telefon defterlerimi karıştırıyorum
kendiliğinden basıyor parmaklarım tuşlara
ses vermiyor kimse
ya da yanlış numara düşüyor her defasında
çıldırıyorum
yalnızlığın ortaya yerinde
çöküp bir duvar dibine
ellerimle kapatmıyorum yüzümü
ağlıyorum, ağlıyorum ilk kez utanmadan.