sohbeti ve düşünceleri pek kıymetli, insani ilişkilere ve benliğe bakış açısı bakımından neredeyse ikizim olduğunu düşüneceğim güzel yürekli yazar.

bir mesajı vardı ki, zihnime ayna tuttu. sizlerle de paylaşmak isterim, zira elimden gelse sokak sokak gezip hoparlör ile okumak isteyeceğim bir yazı.


"insan en çok kendine değer vermeli, kendini bilmeli, kendi kanatlarını kesfedıp kendı zaman kavramını oluşturmalı. kendı benliğini kesfeden insan sevgıyı veya da nefreti dısarda aramaz. iç boyutlar, ruh doygunluğu, kişisel olgunluk v.s. bunların hepsı var olmanın bir diğer boyutudur. kendini gerceklestırmek ıcın olmazsa olmazlardır. kendını gerceklestırmıs bırı bır baskasını tanrılastırma gereği duymaz çünkü tanrının bile içinde oldugunu bılır. nefret etme gereği duymaz cunku bunun kendınden yansıdıgını bılır. sevgiyle her seyı halledebılecegını cunku ıcındekı en guclu duygunun bu oldugunu kesfedebılır. dünyanın kendinden yansıdığını gören biri kimse tarafından yaralanamaz.

olay sevmemek, izole olmak değil. olay kendını bildikten, kesfettıkten, gerceklestırdıkten sonra bir başkasını kabul etmek. çünkü o zaman o kısının sana verebılecegı bır hasar olmaz. içindeki boşluğu bilen biri, o boşluğa dokunan bir diğer kimseden korkmaz. bildiğimiz hiçbir sey bizi korkutmaz. hem o diğer kişi de bilir ki karşısındakı insana verebılecegı bır zarar yoktur. "gidersem onu yıkarım" diye düşünemez mesela çünkü bilir ki o kısı onsuz da yaşar. kimsenin sevgisinin bir lütuf olmadıgıyla yüzleşmemiz lazım. iste o zaman hayatımızdakı ınsanların bızden alabılecegı bır sey olmuyor ve kendılerıni de olması gerekenden daha fazla önemsemiyorlar."

varlığı değerli, var olsun.