Kimdir?
birhan keskin, (d.1963 kırklareli) türk şair, yazar. 1986 yılında istanbul üniversitesi edebiyat fakültesi sosyoloji bölümü'nü bitirdi. ilk şiirini 1984 yılında yayımladı. 1995-98 yılları arasında arkadaşlarıyla birlikte göçebe dergisini çıkardı. çeşitli yayın kuruluşlarında editör olarak çalıştı. 1991 ile 2002 arasında beş şiir kitabı yayımladı:
delilirikler (iskenderiye kütüphanesi yayınları, 1991)
bakarsın üzgün dönerim (era yayıncılık, 1994)
cinayet kışı + iki mektup (göçebe şiir kitapları, 1996)
yirmi lak tablet + yolcunun siyah bavulu (yky, 1999)
yeryüzü halleri (yky, 2002).
bu ilk beş kitap "kim bağışlayacak beni" adıyla (2005) metis yayınları tarafından tek ciltte toplanmıştır. altıncı kitabı "ba" da bu kitapla eş zamanlı olarak yayınlanmış ve altın portakal şiir ödülünü almıştır. şairin y'ol adlı kitabı 2006'da, son olarak "soğuk kazı" isimli kitabı 2010 yılının nisan ayında yine metis tarafından yayınlandı.
wikipediadan alintidir.
-
“ilkokulun ilk yılı, sol elimi iple bağlıyor öğretmenim. sağ elimle yazmalıymışım. okulu sevemedim, bu kır saçlı öğretmeni de. kaçıyorum, annem geri getiriyor tekrar. uzun sürdü. okumayacak bu çocuk diyorlar. üçüncü sınıfta elimi bağlayan öğretmenden kurtuldum. sonrası daha kolay olmaya başladı. bizimkileri yalancı çıkarttım, okudum, yetmedi yazdım da.” -
hayatı bir korku ve alışkanlıklar bütünü olarak tanımlayan şair
bkz. kışın bana yaptıkları -
geçenlerde duydum, depresif insanların "favorisi" imiş birhan keskin. bence tam tersi, depresyona meyillenilecekken bile iki satırda güldürebilir, amaan derdini ş'eydeyim ben senin dedirtebilir. en azından benim için öyle. millet depresif olmaya yer arıyorsa demek...
bakınız
ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.
insan olmuştum ilk o zaman.
ya da bozmuşlardı beni yenidoğandan.
ya da
dünya ne ki sevgilim,
benim sana yaptığım kubbe yanında?
...
her şeyden öte öyle sevdim ki ben seni
yoluna baş koymak diyoruz
biz barbarlar buna.
ya da
dürtme içimdeki narı
üstümde beyaz gömlek var
gülümsetmedi mi? en azından canınız nar çekmedi mi? -
şiirlerini kadınlara yazan şair.
"sonra, çoook sonra, bu parçaların sonunda
sen beni kızını çok seven
bir anne olarak hatırla.
ben ki hiç kavuşamamıştım sana."
"bir düşümüz vardı, “birlikte yaşamak” koymuştuk adını,
çok acıyor, belki bundan. aşkî bir cümle mi bekliyorsun benden.
beklemeeeeeeee.
mutfakta reçel yapan iki kadın. kırmızı biberleri filan.
rüzgâr alan biraz tepe bir yer. bakınca, iki yandan
uffffffffffffuk filan.
dünya yuvarlak değil de hafif elipsmiş gibi.
kaldı ki iki kadın, dünyanın yuvarlağını zaten anlamayan.
böyle. kendime inandığım gibi inanmıştım ona da.
aşk olanın ötesinde bir aşktan söz etmek, aaaaaaah
bir inançtı desem.
bu kadar dağılmam kendimi şimdi
bu dünyaya fırlatılmış gibi hissetmem, bundan.
ne söylememi bekliyorsunhava aldıkça sızlayan bir diş var içimde.
susmam bundan, konuşmam bundan.
ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.
insan olmuştum ilk o zaman.
ya da bozmuşlardı ben yenidoğandan.
kendimi acıya teslim ettiğimde hatırladım,
ölünmüyordu, hatırladım.
ölünmüyoooooorrrrrrrrrrrdu."
"her gün, yan yana oturup birbirine rikkatle bakan iki yaşlı kadını düşündüm. her gün o kadınların bu fotoğrafı yırtıldı dedim. her gün “ah” ettim bir kere, bir kere o ahı geri aldım. her gün “yol arkadaşım” dedim, kahırla kapladım sözlerimi."