nazım hikmet'in 1938'de ankara merkez komutanlığı cezaevinde yazdığı şiir. sanırım yaşanmadan anlaşılamayacak bir durumun alabildiğine yalın fakat vurucu ifadesi.

bugün pazar
bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldamadan durdum.
sonra saygıyla toprağa oturdum,
dayadım sırtımı duvara.
bu anda ne düşmek dalgalara,
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
toprak, güneş ve ben...
bahtiyarım...