büyüdüğünün farkına vardığın o enfes an



  1. spesifik bir an hatırlamıyorum ama enfes olmadığını söyleyebilirim. okul bitince yaşanan o ne yapacağım karın ağrıları da ana değil haftalara, aylara yayılır. sorumluluk almak da sevimsiz. her şey kötü olacak.
    sezgi
  2. aileme karşı ilk yalan söylediğim andır. her şeyin sorumluluğunu alarak yapıyorsun her şeyi.

    bundan yaklaşık bir kaç ay öncesine dayanıyor bu. iki arkadaş izmir'e gidip, gece gezip sabah ilk otobüsle dönmek üzere plan yaptık ve izin almak istediğimde bir türlü izin alamadım. sonuçta mecburen yalan söyledim.

    hoş bir şey değil ancak hayatımda ilk kez ailemden farklı bir birey olduğumu, orada başıma gelecek herhangi bir şeyi kendi başıma çözmek zorunda olduğumu hissettim.

    ve işin garip kısmı yaklaşık bir kaç yıldır kendi evimde yaşıyorum, tek başıma yaşıyorum. aydında istediğim gibi gezebiliyorum veya eve arkadaşlarımı getireceksem bu kimseyi ilgilendirmiyor. ancak büyümek sorumluluk almak demekmiş. bir şeyin tüm sorumluluğunu kabul ettiğinizde büyüyormuşsunuz.
  4. ben henüz farkına varamadım küçüğüm daha çok küçüğüm ama siz vardığınız o anı anlatırsanız süper olur.biraz anı fetişim var, dinlemeyi seviyorum.