halil cibran'ın kısa hikayelerinden...

**

bu, tımarhanenin bahçesinde oldu: solgun benizli, harika görünümlü, hayranlık uyandıran bir delikanlıya rastladım.

ve oturduğu sıraya, yanma oturdum ve dedim: ‘niçin buradasın?’

bana şaşkınlıkla baktı ve dedi: ‘bu yakışıksız bir soru. ve fakat buna rağmen cevap vereceğim. babam, kendisinin bir kopyası olmamı istedi. amcam da öyle. annem ise ünlü babasının bir sureti olmamı istedi. ve kızkardeşim de denizci kocasından izlemem gereken en mükemmel model çıkarmak istiyordu benim için. erkek kardeşim de kendisi gibi dikkate değer kahraman bir sporcu olmam gerektiğini düşündü.

ve hocalarımın durumu da aynı: felsefe doktorundan, mûsiki üstadına ve mantıkçıya kadar. hepsi kararlıydılar. her biri kendisinin aynadaki yansıması olmamı istedi.

ve bu yüzden bu yere geldim. ve burayı daha huzurlu ve sıhhatli buluyorum. en azından başkası değil kendim olabiliyorum burada.

sonra birden bana döndü ve dedi: ‘fakat söyle bana; seni de buraya başkalarının nasihatlari ve seni eğitme istekleri mi sürükledi?’

ona cevap verdim: ‘hayır ben ziyaretçiyim.’

dedi: ‘öyleyse sen de duvarın öte tarafında bulunan tımarhanede yaşayanlardan birisin.’