yapısöküm ya da yapıbozum diyebilirsiniz, ben dekonstrüksiyon'u tercih ediyorum, derrida'nın literatüre başarıyla yerleştirdiği ama sonrasında da insanların çokça 'ne ola ki bu' diye ense kaşıdıkları şu kuramı niall lucy çoooooooooook başarılı bir şekilde anlatmış.
şimdiye kadar okuduğum derrida/dekonstrüksion reader'ları, ya da makaleleri olsun ikinci sayfada sinir harbinden bileklerimi kesecekken, şu kitabı okurken, okuduğunu anlamanın verdiği zevkle sırıtarak gezindim evde. neden? çünkü niall lucy dışında derrida'yı ve kuramlarını nirvana, sex pistols, bruce springsteen, bob dylan ve müzik tarihinin titanları ile anlatan başka akademisyen yok. arada da parantez açıp 'şu grubun şu albümünün şu şarkıları da iyidir hani' diyerek de insanı leziz müzikal keşiflere çıkartıyor.
sabri gürses'e de çevirisinden dolayı teşekkür edilmeli.