dünyanın çirkinliklerini düşünmeden edemiyorum hele de şu günlerde.
bu başkasını görüp kendi haline şükretmek değil. bu biraz suçluluk hissi, biraz da hayatın aslında ne kadar zor olduğunu düşünerek bir adaletin varlığı halinde kendi halini düşünüp endişelenmek (hepimiz özümüzde çok benciliz), hatta bir adaletin olmasını istediğim için de herkes için insani yașam koşulları istemek gibi gece gece ruhumu bu denli sıkıştıran düşünceler silsilesi. biz her şeyin daha fazlasını isterken, bizim hayata baktığımız pencerelerin dışında yaşayan bir sürü insan var. arkadaşımın yollardaki çamurlu suları içen akıl hastası komşusu aklımdan çıkmıyor.

dünyayı sevmek mümkün değil. ölmemek olsa olsa savaşır gibi yaşamak olur. yaşamayı sevmekse bilemiyorum, bencilce.

çocuklara işkence yapılan bu dünyayı sevmeyi, ölünceye kadar reddedeceğim. (bkz: albert camus)