-
o, o ben olmadığım için bazı entryleri utanarak okuyorum. birisinin gizli günlüğünü / aşk mektubunu okuyormuş gibi hissediyorum. -
ben değilim
bir akşam-üstü pencerenden bakıyordun
ağır ağır, yollara inen karanlığa.
bana benzeyen biri geçti evinin önünden.
kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya..
o geçen ben değildim.
bir gece, yatağında uyuyordun..
uyanıverdin birden, sessiz dünyaya.
bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan,
ve karanlıklar içindeydi odan...
seni gören ben değildim.
ben çok uzaktaydım o zaman,
gözlerin kavuştu ağlamaya, sebepsiz ağlamaya.
artık beni düşünmeye başladığından
bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya..
bunu bilen ben değildim.
bir kitap okuyordun dalgın..
içinde insanlar seviyor, ya da ölüyorlardı.
genç bir adamı öldürdüler romanda.
korktun, bütün yininle ağlamaya başladın..
o ölen ben değildim..
özdemir asaf
bu şiirdeki hissi yaşayamamak anlamına gelebilir
farkında olmadığımız cümlelerde "o" bizizdir bunu bilemeyiz
"o" nun bilmediği gibi... -
bazen cidden "ulan ne güzel sevmiş be keşke ben olsaydım" diyorum. sanki ben bu hayatta leyla ile mecnundaki kamil rolünü oynuyorum. olsundu... -
hepsini okuyorum. hepinizin o'su benim. -
olm yapmayın böyle şeyler. işin yoksa otur o kadar yorumu oku, seninde ilgili olmayanları ayıkla. ikilemde kal. hayır bi de alakasız bir yorumu üstüne alınmak var ondan sonra ayıkla pirincin taşını.
doğru düzgün mesaj atın varsa öyle bir şey. -
çok oldum, okutmayanlar olduğu gibi sonradan okutanlar da oldu.
istisnasız hepsi öznel, irrasyonel ve kendine yontan yazılar.
bu özellikleri en çok taşıyan da sebepsizce terk eden 17 yıllık nişanlımın yazdıklarıydı. -
sanırım şu ana kadar hiç "o" olmadım. ulan be youreads açığımı buldun!! yıllardır buna üzüldüm (kendi adıma dev gibi itiraf) -
madem burayı okuyacaktı ne diye nick alıyosun? atar yapa yapa yaşayamıyosun. illa şov yapıcaksın. bırak bi git nefes al bi hıyar bunu şunu okuyacak diye geçmişinle yaşamak çok mu normal. -
o olsam,
okusam.
kufrederdim
yine
kendime. -
ister miydin ki?