sartre varoluşçuluğunun cahier d'exercices'i niteliğindeki kitap.

kitaba ismini veren duvar öyküsü, diğer öyküler arasında açıkça en çarpıcısıydı. ölümü bekleyen bir idam mahkumunun fikir akışına yer veren bir öykü bu, beklenmeyen bir olayla son buluyor evet ama bu sona dümdüz baktığımda gördüğüm sadece senaryosuz(!) yerli dizilere özgü basit, ilahi bir tesadüfilik. fakat kitabı okurken şahsen böyle olduğuna inanmak istemedim, inanmak istediğim ise yazarın "bakın hayatta böyle olmaz ya bu hikaye de böyle son bulsun." diyerek okuyucusuna kıs kıs güldüğü idi.

diğer öyküler için söyleyecek çok fazla bir şeyim yok sanırım. bu öyküleri inanılmaz çarpıcı bulduğumu ve öykülerin üzerimde üstün bir tesir bıraktığını söylersem şahsi kanaatimi ve zevkimi ötelemiş, genel kanının aksi yönde fikre sahip olduğumu tırsarak dile getirememiş olurum. gene de her bir öyküyü okumaya değer bulduğumu söylemeliyim.

ayrıca, söylemeden geçemeyeceğim kitabın öbek öbek freud motifleriyle bezeli "nasıl faşist oldum?" adlı öyküsü -pardon öykünün adı "Bir Yöneticinin Çocukluğu" idi sanırım- bünyemde kısa süreli bir bulantı ve boğulma hissi yarattı fakat bu hislerin kaynağı öykünün bünyemdeki üstün düşünsel etkisi değildi maalesef, daha ziyade öykünün defalarca uzatılıp toparlanan, ağdalı yapısı idi.

not: duvar adlı öyküden uyarlanan, Serge Roullet tarafından yönetilmiş kitapla aynı ismi taşıyan 1967 yapımı bir de filmi mevcutmuş, ilgilisi için fragman