elimden gelen bu - attila ilhan



  1. elimden gelen bu ben iki kişiyim
    çoğalmak neyse ne azalmak zor
    birisi seni her an bırakıp gittiğim
    öbürü kan gibi tutulmuş seviyor
    ağzındaki acı alnındaki çizgiyim
    gözlerine kirli bir bulut getirdim
    hiçbir sevinç aydınlığı onu silemiyor

    elimden gelen bu ben iki kişiyim
    birisi kapadığın kapılardan gitmiyor
    yağmur yağmaksa o güneş açmaksa o
    bir yerin üşüse onun sıcaklığı
    öbürü en içten çağrını işitmiyor
    alıp tutmaksa o basıp gitmekse o
    bakışları kıyısız deniz uzaklığı

    elimden gelen bu ben iki kişiyim
    ikisi birden çıkmaya uğraşıyor
    bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim
    birisi yeni baştan serüvene başlamış
    öbürü silahında son mermiyi sıkıyor
    çoğalmak neyse ne azalmak zor
  2. azalmak üzerine düşündüren,en büyük aşklar nefretle başları doğrulayan,her şey zıttıyla kaimdir kaidesine göz kırpan şiir.
  3. attila ilhan'ın en sevdiğim şiiri. hep ilk iki mısrasına takılıp kalırım. şiirin devamı gelmez bir türlü. ne yapayım elimden gelen bu. çoğalmak neyse ne... azalmak zor.