"Uygarlığımızın hastalığı bu şekilde aktarılır: İnsan kendisinin kurban konumunda olduğunu görmek zorunda kalmamak için kendisine kurbanlar arar."

Arno Gruen için sadece şiddetin kökenlerini araştıran psikanalist diyebilir miyiz? Bilemiyorum. Ancak bu konuyu çok iyi analiz ettiği ve içimizdeki uyuyan düşmanı uyandırmayı başardığını söyleyebiliriz. İçimizdeki öfke ve siddetin nedeninin kendini sevmemek olduğunu söylerken bize getirdiği vakalar yadsınabilecek türde değil hiç mi hiç. O yüzden “rahatsız” edici.

Yazar, kitabını hastalarına adamış. Onların “ kişisel gerçekleri için verdikleri mücadele, onlarla geçen her günü benim için yeni bir yaşantı haline getirdi.” diyerek, bu adanmışlığın nedenini de ifade etmektedir.

bugün ve yakın zamanlarda okuduğum iki gazete haberi bu kitabı hatırlattı. empati kurabilmek bu kadar mı zor?

ingiltere'de suriye deneyi

survivor suriye