şermin çarkacı'nın, nam-ı diğer "oyuncu anne"nin kendince ve kısa kısa olarak, kulp, gökyüzü, hayat, üretmek gibi olguları, eylemleri monolog olarak anlattığı, zihni yormadan umut aşılayıp cesaretlendirme niyetli, iyimser kitabı.

beğendiğim," bakma" kısmından bir alıntı yapayım :

"...
çoğu mutlulukta gözümüz kalıyor evet. imreniyor, özeniyoruz. fakat kimse kalkıp silkelenmeyi, kendine gelip gününü güzelleştirmeyi, kendini iyi hissettirecek şeyler yapmayı akıl edemiyor. siyah beyaz ve derin derin uzaklara bakan dalgın ve bedbaht bir fotoğrafı kendine yakıştırıyor da rengarenk balonları taşıyan ışıl ışıl bahar fotoğrafları başkalarına yakışıyor sanki. insan baktığında şunu düşünüyor. yahu hiç mi iyi bir şey yok? hiç mi umut yok?
..."