tanıdık birilerine benzetme ihtiyacı duyarsam; barış bıçakçı naifliğinde, o "usul usul edebiyat" tadında diyebilirim.

çocukluğun, depremin, diktatörlüğün izleri... bunları odağa almadan, kıyısında yaşamış insanların çocukluk hikayesinden okumak bence daha etkileyici. basit insanların hayatında bir diktatörün ayak sesleri; oldukça vurucu.

okuduğum ilk zambra kitabıydı ve diğerlerini okumak için de iştahla bekliyorum açıkçası. o hafifliği- naifliği çok sevdim, çocukluk anıları ve güncel yaşamı arasında gidip gelip bocalayan insanın ruh halini, kafasından geçenleri basit ancak etkili cümlelerle çok güzel anlatmış sanırım beni en çok etkileyen de bu oldu.

bazı kitaplar vardır, kitapla değil yazarla aranızda bağ kurarsınız: işte beni anlayan bir insan! işte hislerimi kelimelerle ifade etme şansını yakalamış biri!

sanırım zambra için böyle düşünüyorum...

"o zamanlar ölüm benim gibi çocuklar için görünmezdi, çıkıyorduk, o büyülü geçitlerde korkusuzca koşturuyorduk, tarihten muaftık. deprem gecesi her şeyin tepetaklak olabileceğini ilk kez düşündüğüm geceydi. şimdi bunun farkında olmanın iyi olduğunu düşünüyorum. her an bunu hatırlamanın gerekli olduğunu."