-
ilk kez bu yaz gittiğimiz, 1 haftamızı geçirdiğimiz ve ayrılırken sevgiliden ayrılır gibi üzüldüğümüz bir güzide izmir beldesi. eski olanı ama, yeni foça'ya maalesef gidemedik.
izmir'e 10 saatlik bir otobüs yolculuğu sonrasında 1.30 saatlik de bir minibüs yolculuğuyla eski foça'ya ulaştık. uzun ve yorucu geçen yolculuğu daha sahile ayak basar basmaz unuttuk. hemen hemen her akşam sahile inip yürüdük, oturduk. taşlı yolları, kıyıdaki hepsi birbirinden güzel taş evleri, güzel insanları... kalabalık ama sessiz sakin, huzurlu. kafamızda hep aynı düşünce vardı: "burada yaşanır işte, bir ömür şu sokakları yürüsem sıkılmam."
karelerce fotoğraf çektim ve kadraja giren hiç kimse suratını asmadı ya da laf atmadı. banklara oturmuş muhabbet eden teyzelerle amcalar, sahildeki sıra sıra lokantalarda oturan, sessizce beraber şarkı söyleyen genç arkadaş grupları, sokakları turlayan aileler... herkes mutlu, herkes huzurlu. gerçekten de insana huzur veren bir şeyler var foça'da.
gitmeden önce karataş efsanesini okumuştum, karataş var mıdır, bastım mı bilmem ama bence foça'ya tutkuyla bağlanmak için gidip görmek yeterli.
çektiğim birkaç kare fotoğrafı da buraya iliştirerek bitireyim:
gece renkleriyle büyüleyen marina
teknesiyle uğraşan balıkçı amca
saatlerce yürünesi sokaklardan biri
ara sokakta bir kahve
45 dakika sırada beklediğimiz (değdi ama) meşhur dondurmacı nazmi usta
tatlı mı tatlı akordeon ikilisi
tekne turlarıyla gidilebilen ve saatlerce çıkmak istemeyeceğiniz güzellikte bir koy -
izmirde yaşadığım dönemde en popüler kaçamak yerimdi, 2 gün boşluk bulunca hemen foçaya kaçardım.. tek kötü yanı son dönemde enteresan, alakasız tiplerle dolması, izine çıkan askerlerin öküz gibi yiyecek gibi insanları dikizlemesi ve 15 dakikada bir helikopter sesi duymak.. kısaca askeriyenin bu denli yakında bulunması kentin içine ediyor. üzüyor beni.