üç senedir acısını hiç kaybetmeyen, murathan mungan'ın timsah sokak şiirleri kitabında bulunan şiiridir. zannımca en güzel şiiridir de.

daha az seviyorum seni,
giderek daha az,
unutur gibi seviyorum;
azala azala
aramızdaki uzaklığın karanlığında.

geceler kısalıp, gündüzler uzuyor böyle olunca,
daha az seviyorum seni.
kendini iyileştiren bir yara gibi
daha az
ve zamanla.

sen geceyi tutuyorsun, ben nöbetini.
uzak dağ kışlalarında
görmüyoruz birbirimizi.
usul usul sis iniyor
kopmuş yollara;
ışığı hafif, uykusu ağır koğuşlarda üzerini örtüyorum senin,
bir çığ gibi büyüyorsun rüyalarımda.
sevgilim, sevgilim
yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin,
nöbet kadar yalnızken öğreneceksin bunu da.

artık daha az seviyorum seni;
unutur gibi, ölür gibi daha az,
yeniden ödetiyorum kendime
onca aşkın öğretemediğini.
kolay değildi,
yalnızca sevgilimi değil, evladımı da kaybettim ben
kaç acı birden imtihan etti beni.
bir tek gece vardır insanın hayatında,
ömür boyu sürer nöbeti.
bu da öyleydi,
iyi ol, sağ ol, uzak ol
ama bir daha görme beni.