beyaz ipekler giyinen biri,
uyanamadığının farkına varıyor;
uyanmış gerçeklikten ve kafası karışmış çünkü.
ürkmüş kaçıyor bu yüzden düşlere ve duruyor bahçelerde,
bir başına kara bahçelerde. şenlik uzakta.
işık belli belirsiz.
gece soğuk ve sokuluyor çepeçevre yanına.
ve soruyor kendisine doğru yönelen bir kadına.
‘’ sen gece misin? ’’
gülüyor o.
ve adam utanıyor beyaz elbiselerinden o an.
ve uzaklarda yapayalnız kollarında olmak istiyor onun.
eksiksiz kollarında.

rainer maria rilke