gecenin bu saati beni yazıldığı sayfadan çıkmaya ikna etmiş bir şiir;


öldüğümü bildiğinde sakın adımı söyleme
çünkü durur ölüm ve ebedi bir sükûnet.

sesin, beş duyunun çanı,
olur sislerimde aranan ince fener.

öldüğümü bildiğinde garip heceler söyle
çiçek de, arı de, gözyaşı, ekmek, fırtına de.

dudaklarının ismimdeki on bir harfi söylemesine izin verme
uykum var, sevdim, kazandım sessizliği.

öldüğümü bildiğinde sakın adımı söyleme:
yoksa karanlık topraktan gelirim sesine senin.

adımı söyleme, söyleme sakın adımı.
öldüğümü bildiğinde sakın adımı söyleme.